Μαρτυρία – Ο εργαζόμενος στο Δήμο Χαλανδρίου, Πλούταρχος Κωνσταντινίδης αφηγείται το χρονικό της νοσηλείας του λόγω κορονοϊού
Την προσωπική του μαρτυρία για την περιπέτειά του με τον κορονοϊό καταθέτει ο εργαζόμενος στην υπηρεσία καθαριότητας της Διεύθυνσης Διαχείρισης Απορριμμάτων του Δήμου Χαλανδρίου, κ. Πλούταρχος Κωνσταντινίδης, ο οποίος «χτυπήθηκε» από τον ιό τον Απρίλιο του 2021, κατά το 3ο κύμα της πανδημίας.
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στον αντιδήμαρχο της διεύθυνσης Κ. Γερολυμάτο και στη γιατρό του Δήμου Χρ. Νίκα, περιγράφει την περιπέτεια του στο νοσοκομείο, τόσο πριν όσο και μετά την διασωλήνωση και τον αγώνα που κάνει, 5 μήνες μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο, για να ξεπεράσει όσα του άφησε ο κορονοϊός.
Η συνέντευξη έγινε στα μέσα Σεπτεμβρίου 2021 και υπάρχει η συγκατάθεση του Πλούταρχου για την δημοσιοποίησή της.
Πλούταρχε, πες μας κάποια πράγματα για τον εαυτό σου και την οικογένεια σου…
Π.Κ.: Είμαι 48 χρονών παντρεμένος με 4 παιδιά.
Ηλικίες;
Π.Κ.: Ξεκινάνε από 11, 16 και φτάνουμε 19 και 20.
Η δουλειά σου;
Π.Κ.: Η δουλειά μου, είναι στον Δήμο Χαλανδρίου στην διεύθυνση καθαριότητας Πριν ήμουνα πωλητής επίπλων, ήρθα στον Δήμο το 2019 με την προκήρυξη 3Κ.
Σε τι πόστο είσαι;
Π.Κ.: Τώρα είμαι στα σκουπίδια, συνοδός απορριμματοφόρου
Η υγεία σου πώς ήταν προ της νόσησης;
Π.Κ.: Η υγεία μου… Ήμουνα μια χαρά, δεν είχα κάποιο πρόβλημα υγείας ούτε υποκείμενα νοσήματα, ήμουνα παλιός αθλητής, γυμναζόμουνα αρκετά με περπάτημα, είχα μία άνω του μετρίου φυσική κατάσταση θεωρώ και δεν είχα και κάποιο χρόνιο νόσημα να με ταλαιπωρεί, δεν κρύωνα τον χειμώνα ούτε αρρώσταινα. Κάπου κάπου με έπιαναν οι αμυγδαλές μου μία φορά κάθε 2-3 χρόνια…
Στο δεύτερο κύμα της πανδημίας νόσησες;
Π.Κ.: 4 Απριλίου νόσησα.
Πες μας λίγα πράγματα γι’ αυτό. Πώς συνέβη;
Π.Κ.: Η σύζυγος δουλεύει στο νοσοκομείο Γεννηματά. Βρέθηκε θετική 29/3/20 προς 30 ανέβασε δέκατα, ήτανε Τρίτη αν θυμάμαι. Στην συνέχεια κόλλησαν τα παιδιά. Τετάρτη, Πέμπτη κάνανε κάτι δέκατα. Σάββατο και Κυριακή έκανα δέκατα και πυρετό.
Τα συμπτώματα που είχες στο σπίτι μέρα με την μέρα αυξάνονταν;
Π.Κ.: Όχι, ήταν σταθερά. Δέκατα, πυρετός, δεν γινόταν επιδείνωση της κατάστασης, γι’ αυτό δεν έδωσα σημασία μεγάλη, επειδή είχε η γυναίκα μου κάποιο πρόβλημα αναπνευστικό και ήταν χειρότερα
Όταν λες δέκατα, πυρετό, τι εννοείς μέχρι που έφτασες;
Π.Κ.: Έκανα μέχρι 37,8 με 37,4 εκεί έπαιζε… Το Σάββατο έκανα 38,3 -αν θυμάμαι καλά- και Κυριακή έκανα δέκατα. Δευτέρα δεν έκανα τίποτα. Μάλιστα μου είχε στείλει ο ΕΟΔΥ ένα μήνυμα που λέει ότι επειδή είστε στενή επαφή κρούσματος μπορείτε με αυτό το μήνυμα για 3 ώρες να μετακινηθείτε να πάτε να κάνετε ένα τεστ. Πήγα στα Πατήσια και έκανα ένα ράπιντ τεστ την Δευτέρα -δεν είχα τίποτα εκείνη την ημέρα – και μου βγήκε αρνητικό.
Σου βγήκε αρνητικό το ράπιντ;
Π.Κ.: Ναι, τους είπα μάλιστα ότι η γυναίκα μου είναι θετική, το τεστ μου είπαν είναι αρνητικό. Τρίτη ξαναξεκίνησαν τα δέκατα. Το οξυγόνο μου όμως ήταν καλό 97-98, άντε να πήγαινε 96, αλλά ξανανέβαινε και δώσαμε βάρος στην γυναίκα γιατί είχε το άσθμα, αυτή έκανε μόνο 2 μέρες δέκατα, αλλά είχε βήχα και έπαιρνε εισπνεόμενα.
Δεν είχες κανένα άλλο σύμπτωμα;
Π.Κ.: Έκανα διάρροια δύο μέρες, δεν θυμάμαι ποιες μέρες ήταν αυτό.
Αλλά δεν είχες κατάπτωση, δεν ένιωσες ότι σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σου;
Π.Κ.: Όχι, το μόνο που είχα ήταν τα συνήθη που προκύπτουν από ένα πυρετό. Τώρα θυμάμαι γιατρέ (σημ.: απευθύνεται στην κ. Νίκα) σε είχα πάρει και γι’ αυτό και μου είχες πει ότι είναι σύμπτωμα του Covid.
Βήχας;
Π.Κ.: Βήχα δεν είχα.
Και πως εξελίχθηκαν τα πράγματα λοιπόν;
Π.Κ.: Παρασκευή όταν μιλούσε με την πνευμονολόγο η γυναίκα μου, της είπα “πες της ότι τα δέκατα δεν πέφτουν” και της το λέει… Mε ρωτάει τι “μέρα είναι”. Aπαντάω “7η – 8η” και μου λέει “ξεκίνα αντιβίωση”. Μου δίνει Zιθρομάξ 3 μέρες, αλλά μάλλον ήταν αργά δεν έκανε τίποτα. Κυριακή τελείωσε η αγωγή . Δευτέρα πρωί την παίρνω και της λέω “πάλι δέκατα έχω” και μου γυρνάει την αντιβίωση στο Άβελοξ.
Μιλάμε για 2η εβδομάδα πλέον;
Π.Κ.: Σάββατο έχουμε περάσει στην δεύτερη εβδομάδα. Μέχρι την Δευτέρα το οξυγόνο μου ήταν 96-97. Δευτέρα βράδυ ένιωσα μια δυσφορία, βάζω το οξύμετρο και μετράει 89, παίρνω την γιατρό τηλέφωνο, ότι έπεσα στο 89. Μου λέει να πάω στο νοσοκομείο. Βγήκα στο μπαλκόνι, έκανα κάποια βήματα ξαναμετρήθηκα είχα 95 – 96, λέω στιγμιαίο θα ήταν. Και δεν πήγα νοσοκομείο και ξύπνησα τα ξημερώματα 5-6 ώρα είχα δυσφορία, μετρήθηκα και είχα 88. Παίρνω την γιατρό με κατσάδιασε που δεν πήγα. Πήραμε το ΕΚΑΒ και μπήκαμε στο νοσοκομείο.
Και μπαίνεις στο νοσοκομείο με 88 οξυγόνο..
Π.Κ.: Μέχρι να φτάσω στο νοσοκομείο πήγε 86.
Φοβήθηκες τότε;
Ε, τότε φοβήθηκα λίγο, τρομοκρατήθηκα αλλά πήγα περπατητός
Η εικόνα που αντίκρισες στο νοσοκομείο πως ήτανε;
Π.Κ.: Ήταν τα isobox, όπως έχουμε εμείς στο Δήμο, μου μετρήσανε το οξυγόνο… Οι γιατροί μου είπαν ότι ίσα που αναπνέω, μου έκαναν pcr test. Μου είπαν ότι κάνουμε εισαγωγή και ό,τι προλάβουμε. Μου έκαναν ακτινογραφία στο δωμάτιο. Ήρθε η γιατρός, μου είπε την διάγνωση: “εκτεταμένη πνευμονία και στα 2 πνευμόνια και το παλεύουμε”. Ξεκινήσαμε τις αντιβιώσεις 2 μέρες, 3 μέρες αλλά τα δέκατα συνεχίζονταν.
Μετά την 3η μέρα, ένιωθα κατάπτωση,
μου είπαν ότι δεν θα πηγαίνω τουαλέτα και ξεκινήσαμε την πάνα
Εσύ πως ένιωθες. Έπεφτες;
Π.Κ.: Έπεφτα.. Απ’ την στιγμή που μπήκα, κάθε μέρα έπεφτα. Στην αρχή μπορούσα να κάνω κάποια πράγματα, πήγαινα τουαλέτα, έβγαζα για λίγο το οξυγόνο ή μου έδιναν την μπουκάλα και μπορούσα να πάω τουαλέτα, ξαναγύριζα το έβαζα. Μετά την 3η μέρα, ένιωθα κατάπτωση, μου είπαν ότι δεν θα πηγαίνω τουαλέτα και ξεκινήσαμε την πάνα.
Τι σύνδεση με το οξυγόνο είχες;
Π.Κ.: Στην αρχή είχα μάσκα. Την 3η μέρα μετά την αξονική που μου κάνανε βγαίνουν τα αποτελέσματα και βρίσκομαι με θρόμβο στο δεξί πνεύμονα – εμβολή και μου βάλανε air flow, δεν ξέρω ακριβώς πως το λένε αυτό με τον ζεστό αέρα. Δεν ξέρω πόσο το κράτησα αλλά δεν ανταποκρινόταν, ο πυρετός συνεχιζόταν. Για 9 μέρες είχα πυρετό, δέκατα χωρίς να γίνεται τίποτα. Με το οξυγόνο συνέχεια είχα κορεσμό 89 – 90. Φανταστείτε συνέχεια με οξυγόνο και να είμαι 89-90. Μετά, μου έπαιρναν αέρια αίματος, που έφτασαν στο 59. Μου λένε δεν πάμε καλά, θα πάμε για διασωλήνωση. Τις τελευταίες μέρες μου έβαλαν και high flow και μάσκα διπλό. Προς το τέλος μου έβαλαν και καθετήρα να μην σηκώνομαι καθόλου και τέρμα οι ομιλίες να μην ξοδεύω καθόλου οξυγόνο.
Πόσοι άνθρωποι ήταν μαζί σου στον θάλαμο;
Π.Κ.: Άλλες φορές ήμασταν 3, γιατί μπαινόβγαιναν στον θάλαμο, άλλες 4. Δηλαδή, βάλανε κάποια στιγμή ράντζο και φέρανε και 4ο. Γενικά όλοι ήταν σε πιο καλή κατάσταση. Ένας ήταν για διασωλήνωση αλλά τελικά δεν…
Τι ηλικίες είχαν οι ασθενείς;
Π.Κ.: Αυτός για την διασωλήνωση ήταν στα 64-65, το άλλο το παιδί, που βγήκε πριν από εμένα ήταν 37 και ο άλλος ήταν 50. Επαναλαμβάνω ότι όλες αυτές τις μέρες οι δυνάμεις μου έπεφταν. Στο τέλος δεν μπορούσα να σηκωθώ στο κρεβάτι.
Να φας μπορούσες; Να κάνεις κίνηση με το πιρούνι ή το κουτάλι;
Π.Κ.: Ναι αυτό το μπορούσα, και να φάω και να πιώ.
Πως το θυμάσαι το νοσοκομείο τον θάλαμο εκείνες τις ημέρες;
Π.Κ.: Καλό ήταν το κλίμα μέσα στον θάλαμο, αλλά ο καθένας είχε την αγωνία του. Εμένα την τελευταία μέρα που είπαν ότι θα διασωληνωθώ. Δεν είχα στο μυαλό μου κάτι τέτοιο.
Ένιωθες κάτι να λείπει στο νοσοκομείο;
Π.Κ.: Εντάξει, υπήρχε μία ασυνεννοησία, π.χ. έπρεπε να προσέχω εγώ τα φάρμακά μου.
Ενημέρωση δεν έρχονταν να σου κάνουνε γιατροί ειδικευόμενοι στην επίσκεψη;
Π.Κ.: Στην επίσκεψη σου μιλούσαν οι γιατροί, αλλά μια μέρα π.χ. που μου ξεκινήσανε αντιπηκτικές όταν διαγνώσαν τον θρόμβο – τώρα δεν θυμάμαι τη μέρα ήτανε – μεσολάβησε Σαββατοκύριακο και θυμάμαι ότι βάζανε στους διπλανούς και σε μένα δεν έβαζαν. Πέρασε σαββατοκύριακο χωρίς αντιπηκτική και λέω, παιδιά σε μένα δεν έχετε βάλει. “’Οχι αποκλείεται, το έχει σημειώσει ο γιατρός κλπ. κλπ.” Ήρθε ο γιατρός, μου βάλανε μία, μετά από 2 ώρες ήρθε άλλη. Τους λέω “έκανα πριν 2 ώρες”, “όχι θα σου κάνουμε”, μου βάζει άλλη μία. Αυτό γίνεται απόγευμα και στις 23:00 έρχεται και άλλη. Λέω “ρε παιδιά, θα κατουράω αίμα στο τέλος, συνεννοηθείτε τι κάνετε… (γελάει)
Ρεζίλι μας κάνεις (σημ.: σχολιάζει η γιατρός Χρ. Νίκα, γελώντας)
Π.Κ.: Ήτανε λίγο μπάχαλο
Ωραία… σου ανακοινώνουν ότι θα διασωληνωθείς. Πως ένιωσες τότε;
Π.Κ.: Έρχεται η γιατρός ένα απόγευμα μου λέει ότι “και το αέριο αίματος έπεσε και μάλλον πάμε για διασωλήνωση, μάλλον αύριο θα διασωληνωθείς”. Μου πήρανε αέριο – παίρνανε 2-3 φορές την ημέρα – και έρχεται και μου λέει ότι πήγε 63. Άμα το κρατήσεις, δεν θα σε διασωληνώσουμε. Το πρωί ήρθε πάλι, μου είπε ότι πήγε 58, έχω ειδοποιήσει τους αναισθησιολόγους, πάμε για διασωλήνωση.
Σε ενημέρωσαν για την διαδικασία, τι θα σου κάνουνε;
Π.Κ.: Μου είπαν “θα σε διασωληνώσουμε γιατί κουράζεται ο οργανισμός σου και θα σου χτυπήσει κάτι άλλο, καρδιά, νεφρά, συκώτι και θα πάθεις ζημιά. Οπότε καλύτερα να διασωληνωθείς, για να παρακολουθήσεις την αγωγή” Λέω, “αν δεν γίνεται να το αποφύγουμε, προχωράμε”.
Σε αυτό το διάστημα μπορούσες να μιλήσεις;
Π.Κ.: Μιλούσα. Λαχάνιαζα βέβαια, αλλά σιγά – σιγά μπορούσα
Καταλάβαινες όμως τι γινότανε;
Π.Κ.: Ναι, απλά δεν μιλούσα και στα τηλέφωνα. Έστελνα μηνύματα.
Πόσες μέρες έκατσες στο κρεββάτι χωρίς να διασωληνωθείς;
Π.Κ.: Καμιά βδομάδα, με πάνα και καθετήρα. Εκεί ήταν λίγο δύσκολα, αλλά εντάξει.
Ναι, στο δωμάτιο με διασωληνώσανε
Σε διασωληνώσαν στο δωμάτιο, στο θάλαμο;
Π.Κ.: Ναι, στο δωμάτιο με διασωληνώσανε, ήρθανε το πρωί 11:00 με 12:00… έστειλα τα τελευταία μηνύματα στο κινητό, ήρθαν οι αναισθησιολόγοι… εκεί λίγο τρομοκρατήθηκα, φοβήθηκα, μπήκαν οι γιατροί, μπήκαν οι αναισθησιολόγοι, μπήκαν μετά οι νοσοκόμες, ήρθαν τα μηχανήματα. Τους ρώτησα, εδώ στο δωμάτιο θα με διασωληνώσετε, “ναι, γιατί δεν έχουμε ΜΕΘ”. Εκεί πρέπει να μου κάνανε προνάρκωση… στο χέρι μου έβαλαν οξυγόνο, πήρα βαθιές ανάσες και από εκεί και πέρα κοιμήθηκα.
Οπότε διασωληνώνεσαι στο δωμάτιο…
Π.Κ.: Στο δωμάτιο. Μετά μεσολάβησε κάποιος φίλος μου και το απόγευμα με κατεβάσανε στην εντατική.
Ειδοποίησες, ότι “με διασωληνώνουν”;
Π.Κ.: Στέλνω μήνυμα στη γυναίκα και σε ένα φίλο μου. Ο φίλος μου με ρωτάει “που”, αλλά δεν πρόλαβα να απαντήσω. Παίρνει τη γυναίκα μου, της λέει να μάθει που με διασωληνώνουν. Πήρε η γυναίκα μου την γιατρό, της είπε “στο δωμάτιο γιατί δεν έχουμε θέσεις” και μετά έκανε τις κινήσεις ο φίλος μου, βρήκε τους γνωστούς του, και με κατεβάσανε το απόγευμα -απ’ ότι μου είπανε δηλαδή- στην εντατική. Εκεί κάθισα 15 μέρες ναρκωμένος… την 15η μέρα με ξύπνησαν
Όταν ξύπνησες πως ήταν τα πράγματα;
Π.Κ.: Ευδιάθετος ήμουνα, θυμάμαι… τραγουδούσα “όσοι με τον χάρο γίναν φίλοι” κι χορεύανε οι νοσηλεύτριες (γελάει) Είχε πλάκα, ήταν ωραία όταν ξύπνησα, αλλά ήμουνα χαμένος… έβλεπα όνειρα, οράματα. Νόμιζα ότι ήμουνα στο «Ερρίκος Ντυνάν», ότι είχα φύγει μόνος μου από το νοσοκομείο και έπεσα με το παπί και με ξαναβάλανε στο νοσοκομείο, τους έλεγα “εδώ ήμουνα και έφυγα με το μηχανάκι, δεν με εξυπηρέτησαν καλά, έτσι έγινε” (γέλια).
Ταυτόχρονα είχε ένα παράθυρο και έβλεπα τον δρόμο που περνάει από Αγ. Όλγα στην Ν. Ιωνία και λέω “καλά το «Ερρίκος Ντυνάν» έχει γέφυρα”; Ρωτάω μία νοσοκόμα αν είμαι στο «Ντυνάν», μου είπε ότι είμαι στο Ιατρικό Κέντρο του Παλαιού Ψυχικού (γέλια), αλλά με προσγείωσε, ήμουνα στο «Αγ. Όλγα».
Πότε επικοινώνησες πρώτη φορά με τον έξω κόσμο;
Π.Κ.: Την επόμενη μέρα, όταν πήγα στο δωμάτιο, 9 Μαΐου… Βράδυ, αφού με είχαν κρατήσει 2 μέρες στην εντατική, ήταν ένας κύριος δίπλα, δεν είχα κινητά, δεν είχα τίποτα, του ζήτησα να μου πάρει τη σύζυγο και την πήρε τηλέφωνο.
Τι έγινε όταν επικοινώνησες;
Π.Κ.: Τι έγινε… Κλαίγαμε (πάλι γέλια). Βγάλαμε φωτογραφία να τη στείλω στο viber, σκεφτείτε είχαν να με δούνε σχεδόν ένα μήνα.
Είχες χάσει κιλά;
Π.Κ.: Είχα χάσει 20 κιλά. Πρέπει να έχω φωτογραφίες. Τη συγκεκριμένη φωτογραφία πρέπει να την έχω. Είχα μούσι, δεν είχα δει τον εαυτό μου. Την επόμενη μέρα ήρθε η σύζυγος, άφησε κινητά.
Ήρθε μία νοσοκόμα και με τάισε
και κατάλαβα ότι δεν μπορώ να φάω
Πότε είδες τον εαυτό σου πρώτη φορά στον καθρέπτη;
Π.Κ.: Ούτε καθρέπτη, ούτε σέλφι έβγαλα. Μόνο τα πόδια μου έβγαλα που τα έβλεπα αδύνατα, επειδή τα έπιανα έτσι (δείχνει τις παλάμες), το έπιανα ολόκληρο. Έλεγα “που πήγε το πόδι μου”. Το σοκ για μένα ήταν το πρωί, όταν μου έφεραν πρωινό και λέω “εντάξει”, έτρωγα πρωινό κανονικά. Πήρα τη μαρμελάδα, πήρα και τη φρυγανιά και δεν είχα δύναμη να ανοίξω τη συσκευασία. Την άνοιξα με τα δόντια από πείσμα, αλλά μετά δεν μπορούσα να αλείψω την μαρμελάδα. Ήρθε μία νοσοκόμα και με τάισε και κατάλαβα ότι δεν μπορώ να φάω. Για μία βδομάδα με ταΐζανε. Και τα μεσημεριανά και τα βραδινά και όλα… (σημ.: δείχνει φωτογραφία από την εντατική)
Πάλι καλά είσαι… Πότε συνειδητοποίησες τι έχει γίνει;
Π.Κ.: Το είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα διασωληνωθεί, αλλά ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα… Άκουγα πουλιά από έξω λέω “κάπου εδώ θα έχουμε και μπαλκόνι, έχει μπαλκονόπορτα, πριν ξυπνήσουν οι άλλοι θα βγω έξω να πάρω τηλέφωνο”. Πάω να σηκωθώ τίποτα. Να βάζω δύναμη και να μην μπορώ να κουνηθώ. Λέω θα είναι από τη νάρκωση. Δεν μπορούσα να σηκώσω την πλάτη μου, να γυρίσω πλευρό. Μπαίνει μία νοσοκόμα μου λέει “τι κάνεις”, “θέλω να σηκωθώ”, “που να πας”, “έξω απαντάω”. Μου λέει “δεν μπορείς”, απαντάω “μάλλον από τη νάρκωση”, αλλά τελικά μας πήρε καιρό για να γίνει αυτό.
Πόσες μέρες έκατσες μετά στο νοσοκομείο
Π.Κ.: Μια βδομάδα έκατσα. 15 Μαΐου γύρισα σπίτι.
Αυτή η εβδομάδα πως πέρασε;
Π.Κ.: Δύσκολα. Πιο δύσκολη από π ριν την διασωλήνωση γιατί είχα πλήρη αδυναμία. Λερωμένος με την πάνα πάνω από ώρα να χτυπάς κουδούνια να μην έρχονται. Να φύγω να γυρίσω σπίτι μόνο αυτό σκεφτόμουν.
Νερό έπινες με καλαμάκι;
Π.Κ.: Καλαμάκι σε μπουκάλι.
Είχες κάποια βελτίωση αυτές τις ημέρες;
Π.Κ.: Λίγο, όταν ήρθε η φυσικοθεραπεύτρια την προτελευταία μέρα πριν φύγω που με σήκωσε για να περπατήσω. Έκανα δύο βήματα και με πήγε πίσω, γιατί άρχισα να ζαλίζομαι… ανεβήκαν οι παλμοί μου και μου έλεγε “μην στεναχωριέσαι θα περπατήσεις κάνε κουράγιο”.
Σηκώνομαι και δεν μπορούσα
να ανεβάσω το πόδι μου τρεις πόντους
Από το νοσοκομείο βγήκες με φορείο;
Π.Κ.: Με καρεκλάκι με πήρανε. Ήταν να βγω Παρασκευή απόγευμα.. είχα εξιτήριο αλλά δεν ήρθανε… και ήρθανε Δευτέρα πρωί – πρωί. Με πήρανε με καρεκλάκι, με ρώτησαν αν μπορώ να κάνω δυο βήματα, τότε μπορούσα, με πήρανε. Αυτή ήταν μία πολύ δύσκολη εμπειρία, γιατί μέχρι να πάμε από τον 2ο στο ασθενοφόρο, εγώ ζαλιζόμουνα. Φτάνουμε στο ασθενοφόρο… ήταν ασθενοφόρο με επίκληση που σκύβει το όχημα για να ανέβεις. Μου το γέρνει ίσια – ίσα, μου λένε “μπορείς να ανέβεις”, είπα “μπορώ”… Σηκώνομαι και δεν μπορούσα να ανεβάσω το πόδι μου τρεις πόντους. Ήρθαν δύο με έπιασαν και με κάθισαν. Μου ήρθε λιποθυμία, μου ξανασυνδέσανε το οξυγόνο – το είχαμε βγάλει για να κάτσω – πήρα βαθιές ανάσες…
Τις μέρες που ήσουνα στο νοσοκομείο ήσουνα συνέχεια με το οξυγόνο έτσι;
Π.Κ.: Συνέχεια και στο σπίτι το ίδιο.
Ωραία πηγαίνεις στο σπίτι. Φαντάζομαι χάρηκες όταν πήγες στο σπίτι…
Π.Κ.: Χάρηκα ναι.
Με τι οδηγίες βγήκες από το νοσοκομείο;
Π.Κ.: Οξυγόνο στα 5 λίτρα συνέχεια 24 ώρες το 24ωρο, είχαμε νοικιάσει οξυγόνο και φάρμακα και η αντίστοιχη διατροφή γι’ αυτά και με εντολή να με δει η πνευμονολόγος έξω, γιατί δεν είχαν πνευμονολόγο μέσα. Ήρθα σε επαφή με την πνευμονολόγο και αρχίσαμε την αγωγή στο σπίτι.
Είχε πνευμονολογική κλινική στο νοσοκομείο; Πνευμονολόγο είχε μόνο στην ΜΕθ;
Π.Κ.: Λογικά πρέπει να υπήρχε δεν ξέρω. Δεν είχε κάποιον να σε παρακολουθεί στο νοσοκομείο.
Είσαι λοιπόν σπίτι. Είσαι με οξυγόνο συνέχεια. Είχες πυρετό; Είσαι αδύναμος;
Π.Κ.: Όχι δεν είχα πυρετό . Μου είχαν πει ότι αν κάνω πάλι δέκατα να κάνω κατ’ ευθείαν εισαγωγή. Είμαι τελείως αδύναμος δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι, με ταΐζει η γυναίκα μου, για 10-15 μέρες με ταΐζει αυτή. Ευτυχώς είχε άδεια από την δουλειά της.
Αυτό το διάστημα ανέβαινες;
Π.Κ.: Ναι σιγά – σιγά ανέβαινα λίγο. Αλλά δεν μπορούσα να κάτσω, δεν μπορούσα να σηκωθώ. Μου έβαζε μαξιλάρι για να με ταΐσει και δοκίμαζα να κάτσω στην άκρη του κρεβατιού, αλλά με το που καθόμουνα, ζαλιζόμουνα… ανέβαιναν οι παλμοί πάλι πίσω. Μετά την 10η μέρα σηκώθηκα λίγο και έκανα δυο βήματα με το “πι”. Μου είπε και η γιατρός δύο βήματα μπρος, δύο πίσω. Την δεύτερη μέρα ξεκίνησα να κάνω και τρίτο, έπαθα κράμπα στο αριστερό πόδι, έπεσα στο κρεβάτι, το άφησα πάλι για 2-3 μέρες. Μετά ξαναξεκίνησα.
Φυσικοθεραπείες πότε ξεκίνησες;
Π.Κ.: Γυμναστική ξεκίνησα στο σπίτι, ήρθε και ένας φυσικοθεραπευτής στο σπίτι μετά τις 20-25 μέρες και μου έκανε κάποιες ασκήσεις αλλά δεν άντεχα αναπνευστικά αρχίζαν οι παλμοί μου πάλι να ανεβαίνουν.
Τις 20 πρώτες μέρες τι ασκήσεις έκανες;
Π.Κ.: Καθόμουνα στο κρεβάτι και έκανα επί τόπου ασκήσεις. Έκανα τις ασκήσεις που μου είχαν πει στο νοσοκομείο, δύο φυσικοθεραπευτές μου είχανε δείξει. Έκανα και αναπνευστικές ασκήσεις.
Είχες αρχίσει να παίρνεις κιλά αυτό το διάστημα ή όχι;
Π.Κ.: Ναι, άρχισα να παίρνω λίγο, σιγά – σιγά. Στις 15 μέρες που ζυγίστηκα όταν σηκώθηκα είχα πάρει 3 κιλά.
Πώς τελείωσε ο πρώτος μήνας στο σπίτι;
Π.Κ.: Έχουμε μπει στον Ιούνιο και είμαι 24 ώρες την ημέρα με οξυγόνο, και είχα ξεκινήσει με το “πι” να πηγαίνω από το ένα δωμάτιο στο άλλο, μαζί με τον συμπυκνωτή που ήταν φορητός και είχε καλώδιο μεγάλο. Πήγαινα στο σαλόνι καθόμουνα λίγο… πήγαινα στο κρεβάτι. Το οξυγόνο πρέπει να το είχα μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο, 24 ώρες συνέχεια, 3 μήνες συνέχεια, απλά το μείωνα σε παροχή. Από 5 το πήγα 4,5 μετά 4. Κάθε δυο βδομάδες το κατέβαζα λίγο.
Από το σπίτι είχες βγει καθόλου;
Π.Κ.: Βγήκα στην πυλωτή της πολυκατοικίας μετά από 3 μήνες μαζί με την μπουκάλα οξυγόνου, το καροτσάκι και τα παιδιά, περπάτησα λίγο, ήταν άλλη αίσθηση. Είδα γειτόνους, μου φωνάζανε περαστικά ήταν ωραία (γέλια). Έλεγα “κοίτα με τι μπορεί να είναι ευτυχισμένος ο κόσμος”.
Στη θάλασσα πήγα τέλη Αυγούστου
Πήγα με την μπουκάλα στη θάλασσα,
γιατί η γιατρός μου είπε ότι θα μου έκανε καλό
Πήγες και στην θάλασσα….
Π.Κ.: Στη θάλασσα πήγα τέλη Αυγούστου. Πήγα με την μπουκάλα, γιατί η γιατρός μου είπε ότι θα μου έκανε καλό. Όντως έτσι έγινε. Ξεκινούσα με οξυγόνο από το σπίτι 96 και στην θάλασσα πήγαινε 99. Ερχόταν ένας φίλος μου με έπαιρνε, βάζαμε την μπουκάλα στο αμάξι, φεύγαμε κατά τις 8:00 και καθόμασταν περίπου 2-3 ώρες και γυρίζαμε. Όλα αυτά με εντολή γιατρού.
Ερχόμαστε και στο σήμερα. Τώρα πως είσαι;
Π.Κ.: Σχεδόν δεν βάζω οξυγόνο… λίγο το μεσημέρι, όταν θέλω να ξαπλώσω, αν και προσπαθώ το μεσημέρι να κοιμάμαι χωρίς το οξυγόνο και γενικά το βάζω το βράδυ. Χθες ήταν η πρώτη μέρα που δεν το έβαλα. Λέω θα κοιμηθώ χωρίς οξυγόνο, έπεσα κατά τις 10 και κάτι, αλλά ξύπνησα στις 3:00 και ένοιωθα δυσκολία. Έβαλα το οξύμετρο είχα 94-93 σηκώθηκα πήγε στο 96 αλλά το έβαλα στο 1 και ξανακοιμήθηκα.
Να βάλεις ένα δεύτερο μαξιλάρι να στέκεσαι καλύτερα.
Π.Κ.: Κοιμάμαι έτσι (σημ.: δείχνει στη γιατρό πώς)
Κακώς δεν πρέπει
Π.Κ.: Στο νοσοκομείο μου είχαν πει ότι πρέπει να κοιμάμαι μόνο μπρούμυτα. Και τους έλεγα ότι “θα κοιμηθώ έτσι”, αλλά δεν άφηναν περιθώριο.
Τώρα όμως πρέπει να κοιμάσαι αλλιώς για να σε βοηθήσει να ανοίξει ο πνεύμονας
Π.Κ.: Προσπάθησε λίγο να το αλλάξεις, δοκίμασέ το…
Τώρα αφού βρισκόμαστε εδώ στο κυλικείο του θεάτρου της Ρεματιάς είναι προφανές ότι κυκλοφορείς έξω…
Π.Κ.: Ναι, πάω τη μικρή με τα πόδια στο σχολείο και μετά τη γυρίζω, έχω αρχίσει να περπατάω κιόλας, σιγά – σιγά θα αυξάνω τα μέτρα που περπατάω και κάνω και γυμναστική στο σπίτι, αλλά αυτή την κάνω με οξυγόνο.
Ιατρικά σε τι κατάσταση είναι οι πνεύμονές σου;
Π.Κ.: Υπάρχουν ακόμα διηθήσεις από την πνευμονία. Η τελευταία αξονική έδειξε ότι υπάρχουν ακόμα βλέννες και υγρά στους πνεύμονες και όταν κουράζομαι και περπατάω κουράζομαι στην αναπνοή.
Ποια είναι η πιθανή εξέλιξη των πραγμάτων πάνω σε αυτό; Τι σου λένε οι γιατροί;
Π.Κ.: Δεν μου λένε κάτι συγκεκριμένο. “Θα βελτιωθείς μου λένε”, απλά έχουνε για ορισμένα από αυτά που δείχνει η αξονική αμφιβολίες, αν θα είναι μόνιμες βλάβες. Δεν είναι σίγουροι για αυτό.
Ξεκίνησες να πηγαίνεις στο «Σωτηρία», στο τμήμα παρακολούθησης post covid;
Π.Κ.: Ναι, έκανα σπιρομέτρηση εκεί.
Καταλήγουμε μάλλον στο συμπέρασμα ότι ο κορονοϊός δεν είναι μία παγκόσμια συνομωσία, κάτι που δεν υπάρχει…
Τους ευχήθηκα να μην το περάσουν
Π.Κ.: (Γέλια) Όχι δεν είναι, ο κορονοϊός υπάρχει, αλλά υπάρχουν ακόμα αμφισβητίες ακόμα και στον κύκλο μου. Όταν βγήκα και γύρισα σπίτι – εντάξει δεν μπορούσα να μιλήσω πολύ – ήταν δύο άτομα που με ρώταγαν, “ήταν σίγουρα κορoνoϊός ή οι γιατροί σε έβαλαν” …Τους ευχήθηκα να μην το περάσουν ή “αν το περάσετε, να το περάσετε ελαφριά”, ευχήθηκα. Τι να απαντήσεις τώρα. Έχω βγει από την εντατική, έχω φτάσει στα άκρα και με ρωτούσαν αν ήταν σίγουρα κορονοϊός.
Στους συναδέλφους σου στην δουλειά, στον κόσμο που μπορεί να διαβάζει αυτές τις γραμμές, τι θα έλεγες;
Π.Κ.: Να προσέχουν, να μην αμφισβητούν την ιατρική. Για να πω και για το εμβόλιο, το θέμα του εμβολίου είναι προσωπικό, ό,τι θέλει ο καθένας κάνει. Πάντως είναι δύσκολη υπόθεση ο κορονοϊός.
Φαντάζομαι ότι η οικογενειακή ζωή έχει στρώσει σε ένα βαθμό
Π.Κ.: Ναι, γύρισε η γυναίκα μου στην δουλειά μπήκαμε σε ένα ρυθμό. Εγώ αν μπορούσα να μιλήσω για τον εαυτό μου, θα έλεγα ότι τώρα δεν είμαι καλά. Αν σκεφτώ πως ήμουνα τότε… πολλά αλλάζουν, είμαι καλά.
Τώρα φοβάσαι;
Π.Κ.: Όχι δεν έχω φόβο. Γενικά δεν φοβόμουνα από τη φύση μου. Σκέφτομαι ότι μπορεί να μου ξανασυμβεί, αλλά δεν μπορώ να ζω και με το φόβο όμως. Ελπίζω ότι έχω αντισώματα και δεν θα ξανακυλήσω στα ίδια. Αλλά να φοβηθώ όχι.
Από την αρχή, τι πίστευες για το εμβόλιο;
Π.Κ.: Εντάξει δεν ήμουνα υπέρ του εμβολίου…
Οικογενειακά δεν ήσασταν;
Π.Κ.: Οικογενειακά και γενικά, με όλα όσα γίνονται.
Οι αντιρρήσεις σας προέρχονταν γιατί φοβόσασταν κάτι ή γιατί πιστεύατε κάτι;
Π.Κ.: Ο λόγος ήταν ο εξαναγκασμός για το εμβόλιο και το εμβόλιο. Επίσης δεν είχε δοκιμαστεί.
Περισσότερο δηλαδή είχε να κάνει με τον τρόπο που οργανώθηκαν οι εμβολιασμοί…
Π.Κ.: Ναι, ο εξαναγκασμός για αυτό.
Να ρωτήσω τώρα τι πιστεύεις;
Τώρα πάλι τα ίδια πιστεύω (γέλια) για τον εξαναγκασμό και την πίεση. Δεν είμαι κατά σε όποιον το κάνει, ο καθένας έχει την γνώμη του και η μητέρα μου το έχει κάνει και οι αδερφές μου.
Για τον εαυτό σου τι σκέφτεσαι;
Π.Κ.: Ρώτησα και τη γιατρό μου στο «Σωτηρία», μου είπε να περιμένω, δεν είμαι ούτε να το κάνω ούτε να μην το κάνω. Αναμένουμε.
Η σύζυγός σου που είναι και υγειονομικός…
Π.Κ.: Δεν θέλει να το κάνει. Βγαίνει σε αναστολή 31 Οκτωβρίου. Θα δούμε.
Η γυναίκα μου έχει δει περιστατικά. Ένας έπαθε περικαρδίτιδα, μία ανέβασε ζάχαρο, άλλη ανέβασε πίεση και άλλη έχει ανωμαλία στον κύκλο της.
Από τα εμβόλια όλα αυτά;
Π.Κ.: Δεν μπορούνε να το συνδυάσουνε με τα εμβόλια.
Όλα αυτά που αναφέρεις είναι συμπτώματα που δεν έχουν καταγραφεί και τόσο….
Π.Κ.: Ναι, δεν είναι περασμένα…Δεν είναι περασμένα, γιατί προφανώς δεν θα μπορούσαν να υποστηριχτούνε προφανώς. Αυτό σημαίνει ότι κάποιος γιατρός πρέπει να τα στείλει για να γίνει κίτρινη κάρτα.
Πλούταρχε, σου ευχόμαστε περαστικά και ελπίζουμε το συντομότερο να είναι όλα αυτά αναμνήσεις και ευχαριστούμε για την συνέντευξη που μας έδωσες.
