Η Βαλχάλα για τους Γάλλους συνταξιούχους είναι σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη. Το 1970, η Σιμόν ντε Μποβουάρ έγραψε ότι η κοινωνία αντιμετωπίζει τους ηλικιωμένους ως “σκουπίδια” . Αλλά το 1981, ο Φρανσουά Μιτεράν προώθησε ένα νέο όραμα για τη συνταξιοδότηση: “Επιτέλους ζήστε!”…ανεφώνησε και μείωσε τα ηλικιακά όρια από τα 65 στα 60 έτη.
Ο αέναος αγώνας των κυβερνήσεων να κρατήσουν τους εργαζόμενους στην δουλειά για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο, βρήκε νέο εκφραστή στο πρόσωπο του Εμ. Μακρόν που θέλοντας να ανεβάσει τα κατώτατα όρια στα 64 από τα 62 έτη που ισχύουν αυτήν την στιγμή, προκάλεσε εξέγερση.
Ακόμη και σήμερα, πολλοί Γάλλοι εργαζόμενοι παραιτούνται πριν συμπληρώσουν τα 60. Καθώς οι εταιρείες διώχνουν τους ηλικιωμένους εργαζόμενους, η Γαλλία «βρίσκεται κοντά στο παγκόσμιο ρεκόρ ως προς το ποσοστό εργασιακής αδράνειας στις ηλικίες άνω των 55 ετών». Αλλά δεν παραπονιούνται.
Η ώρα της ελευθερίας
Η γαλλική συνταξιοδότηση μπορεί να χωριστεί σε δύο διακριτές φάσεις. Η δεύτερη φάση είναι η βίαιη: Παρακμή, χηρεία, γηροκομείο και…τέλος, αναφέρει δημοσίευμα του Ft Magazine
Η πρώτη φάση όμως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «η χρυσή δεκαετία της ελευθερίας». Στα 60, η δουλειά έχει τελειώσει, τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, και πλέον μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε.
Όταν οι Γάλλοι συνταξιοδοτούνται, η υγεία τους βελτιώνεται σημειώνει η οικονομολόγος Claudia Senik. πιθανώς επειδή ασκούνται περισσότερο. Παράλληλα απολαμβάνουν ένα υψηλότερο μέσο βιοτικό επίπεδο από ό,τι οι εργαζόμενοι, δεδομένου ότι δεν έχουν να πληρώνουν έξοδα παιδιών ή υποθήκες.
Λίγοι είναι αυτοί που βυθίζονται στο “κενό”: Το 2003, μόνο το 9% περιέγραψε τη μετάβαση στη συνταξιοδότηση ως κακή στιγμή, ανέφερε η Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία INSEE.
Όλα δομούνται γύρω από την «χρυσή δεκαετία»
Μεγάλο μέρος της εργασιακής ζωής των Γάλλων έχει δομηθεί με το βλέμμα στην «χρυσή δεκαετία». Πολλοί αρχίζουν να ονειρεύονται την ημέρα συνταξιοδότησής τους, ήδη από τα είκοσί τους χρόνια.
Μόνο το 21% των Γάλλων δηλώνουν ότι η εργασία κατέχει “πολύ σημαντική” θέση στη ζωή τους, σε σύγκριση με το 60% την περίοδο του 1990, αναφέρει το Ίδρυμα Jean-Jaurès.
Ο εργασιακός βίος μετριέται πλέον ως 172 τρίμηνα (για όσους γεννήθηκαν μετά το 1973) εισφορών για πλήρη κρατική σύνταξη,
Ορισμένες μεταρρυθμίσεις ίσως βέβαια να έχουν νόημα – για παράδειγμα, η ενθάρρυνση των ηλικιωμένων να εργάζονται τουλάχιστον με μερική απασχόληση, όπως κάνουν ήδη 400.000 άνθρωποι.
Αλλά είναι unfair, υπουργοί, οικονομολόγοι και επιχειρηματίες – οι μακροβιότεροι και υψηλότερα αμειβόμενοι άνθρωποι στη Γαλλία να προτρέπουν τους πολίτες να εργάζονται. Αυτοί αποκτούν κύρος και απολαύσεις από την δουλειά τους. Οι πλειονότητα των εργαζομένων όχι.
«Αν, το υψηλότερο 10% των εισοδημάτων συνεχίσει να εργάζεται μέχρι, ας πούμε, τα 67, και δεδομένου ότι πρόκειται για τους υψηλότερα φορολογούμενους, αυτό θα συδράμει στην αναπλήρωση των όποιων απωλειών του ασφαλιστικού συστήματος» αναφέρεται στο δημοσίευμα.
Για να καταλήξει: «Είναι μια καλή πρόταση. Κάντε το και αφήστε τους απλούς ανθρώπους να διασκεδάσουν όσο ακόμα μπορούν»
