Ήταν διατυπωμένη μια θεωρία η οποία έκανε λόγο για την ύπαρξη στο μακρινό παρελθόν κάποιας μεγάλης οροσειράς η οποία διαβρώθηκε σχετικά γρήγορα και τροφοδότησε τους ωκεανούς με διάφορα θρεπτικά και άλλα συστατικά (σίδηρος, φώσφορος κ.α.) μεταβάλλοντας δραστικά την χημεία των ωκεανών. Αποτέλεσμα αυτής της διεργασίας ήταν η έκρηξη της ζωής στη Κάμβρια περίοδο πριν από περίπου 540 εκατ. έτη. Δεν είχαν βρεθεί όμως μέχρι πρόσφατα στοιχεία που να στηρίζουν αυτή την θεωρία.
Πριν από τρεις μήνες επιστήμονες της Ερευνητικής Σχολής Γεωλογικών Επιστημών του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας (ANU) ανακοίνωσαν ότι εντόπισαν τα ίχνη μια τέτοιας οροσειράς. Όπως ανέφεραν η οροσειρά ήταν παρόμοια σε μέγεθος με τα Ιμαλάια και εκτεινόταν σε απόσταση τουλάχιστον 2.500 χιλιομέτρων, στην τοποθεσία της σημερινής δυτικής Αφρικής και βορειοανατολικής Βραζιλίας, οι οποίες την εποχή εκείνη αποτελούσαν μέρος της υπερηπείρου Γκοντβάνα.
Ερευνητές από το ίδιο πανεπιστήμιο επανέρχονται και με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Earth and Planetary Science Letters» παρουσιάζουν τα ευρήματα τους για την ύπαρξη μιας ακόμη τέτοιας οροσειράς που ήταν κατά πολύ αρχαιότερη αλλά και κατά πολύ μεγαλύτερη από την πρώτη που εντοπίστηκε.
Πρόκειται για μια οροσειρά που επίσης είχε ύψος παρόμοιο με αυτό των κορυφών των Ιμαλαΐων αλλά το μήκος της άγγιζε τα οκτώ χιλιάδες χλμ. H οροσειρά αυτή είχε σχηματιστεί πριν από περίπου δύο δισ. έτη σε μια ήπειρο που είχε σχηματιστεί εκείνη την περίοδο και έχει ονομαστεί Nuna. Η ανακάλυψη αυτής της οροσειράς συμπληρώνει και ένα κομμάτι του γεωλογικού παζλ της Γης.
Οι επιστήμονες εκτιμούσαν ότι οι ωκεανοί σταμάτησαν να εξελίσσονται κατά το χρονικό διάστημα που ξεκίνησε πριν από περίπου 1,7 δισ. έτη μέχρι πριν από 750 εκατ. έτη το οποίο έχουν χαρακτηρίσει «βαρετή περίοδο» της Γης. Οι υποστηρικτές αυτής θεωρίες πίστευαν ότι αυτό οφειλόταν στο ότι στο επίμαχο χρονικό διάστημα διακόπηκε απότομα ο σχηματισμός οροσειρών στον πλανήτη. Η ανακάλυψη των δύο «υπερβουνών» όπως χαρακτηρίζουν οι ειδικοί αυτές τις γιγάντιες αρχαίες οροσειρές και χρονολόγηση του σχηματισμού τους πριν και μετά από την βαρετή περίοδο ενισχύει την ιδέα της απουσίας για περίπου ένα δισ. έτη μεγάλων οροσειρών στον πλανήτη.
